Εκείνο το πρωί,θυμάμαι,ξύπνησα κάπως παράξενα.Σηκωθηκα παρόλα αυτά γρήγορα γιατί ο χρόνος με πίεζε.Έφτασα στο μπάνιο με σχεδόν κλειστά τα ματια μου από τη νύστα.Το πρόσωπο μου είχε μουτζαλωθει από τις χθεσινές μπογιές που είχα βάλει για να βγω.Αφου ξεβάφτηκα ξεκίνησα την καθημερινή προετοιμασία της δουλειάς.Φτιαξε μαλλιά,ξανάβαλε μπογιές,ντυσου και φύγαμε.Στο μυαλό μου κυριαρχούσε η λέξη ''καφέ'' και ''δεν θέλω να πάω στη δουλειά''.Καθως προχωρούσα βιαστική,συναντώ στο δρόμο ένα παιδι που θαρρω πως μου έμοιαζε πολύ.Στην αρχή δεν έδωσα σημασία και έφυγα βιαστική για να προλάβω.Ο χρόνος περνούσε.Εγω περπατούσα ακόμα γρηγορότερα ώσπου καταλαβα πως αυτό το παιδι βρισκόταν ξανά και ξανά μπροστά μου.Σταματησα.Την έβλεπα να με κοιτάζει κάπως παράξενα.Παρολα αυτά δεν μιλούσε.Της είπα "χρειάζεσαι κάτι;" μα και πάλι δεν μου απάντησε.Μου έδωσε απλά το χέρι της σα να μου ζητούσε να με πάει κάπου.Το έδωσα.Τοτε με έσφιξε δυνατά και με τράβηξε προς μια άλλη κατεύθυνση.Με πήγε στο σχολείο μου.Ω θεέ μου!,σκέφτηκα,πόσα χρόνια έχω να έρθω εδω;Κοιτούσα γύρω μου με τόση νοσταλγία καθετί που είχα αφήσει πίσω τόσα χρόνια.Κάθε ανάμνηση,κάθε παιχνίδι,κάθε γέλιο και κλάμα.Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και είδα τον εαυτό μου καθισμένο στο θρανίο.Εκεί που έμαθα να γράφω τα πρώτα μου γράμματα και να συλλαβίζω τις πρώτες μου λέξεις.Εκεί που άρχισα να κάνω τις πρώτες μου προσθέσεις και αφαιρέσεις.Τα πρώτα μου λάθη.Τους πρώτους μου φίλους.Εκεί που απογοητεύτηκα για πρώτη φορά.Ημουν εκεί που προσπάθησα για πρώτη μου φορά να γίνω καλύτερη.Ημουν εκεί που έκανα τα πρώτα μου όνειρα.Και ξέρετε,τα όνειρα των παιδιών είναι κάποιες φορές τόσο όμορφα και αθώα.Θυμάμαι έλεγα πως όταν μεγαλώσω αυτό που ήθελα πιο πολύ απο όλα είναι να αγαπάω και να με αγαπούν,πέρα του οτι ήθελα να γίνω κτηνίατρος και παιδίατρος όπως οι περισσσότεροι σε αυτή την ηλικία.Τότε βλέπετε,ήταν τόσο ευκολο να αγαπάμε.Ίσως γιατί τότε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιος μας αγαπάει πραγματικά και ποιος όχι.Μας αγαπούσαν χωρίς να επιλέξουμε να μας αγαπάνε.Η πικρή βέβαια αλήθεια είναι και οτι και τώρα συμβαίνει το ίδιο.΄Κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει με το ζόρι και σίγουρα δεν μπορούν όλοι να αγαπήσουν όλους.Μεγαλώνοντας καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι αυτό το όνειρο που έκανα μικρη.Πόσο πολύπλοκοι είναι οι άνθρωποι και πως η σκληρή καθημερινότητα μας αλλάζει και μας κάνει ανούσιους και άσκοπους.Μα μην ξεχνάμε και τα λάθη που μπαίνουν στη μέση.Κάποιες φορές,μπορεί ενα λάθος βήμα,μια λάθος επιλογή να μας αλλοιώσει,να μας βγάλει για λίγο εκτός εαυτού και να ξεχάσουμε τι πραγματικά μας αξίζει και τι πραγματικά χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Παρόλα αυτά,υπάρχει χρόνος αν θέλουμε πραγματικά να διορθώσουμε αυτά τα λάθη και να τα αφήσουμε να δράσουν εποικοδομητικά.Μα αυτός ο χρόνος,δεν μας επιτρέπει να γυρίσουμε πίσω απο εκεί που ξεκινήσαμε,απο αυτό που γίναμε,παρά μόνο μας δείχνει αυτό που μπορούμε απο εδω και μπρος να γίνουμε.Δεν ξέρω αν τώρα πια προλαβαίνω να γίνω ό,τι ονειρεύτηκα μα ξέρω πως το παιδί που ήμουν κάποτε με έφερε εδώ για να μου θυμήσει πω κάποτε έκανα και εγω όνειρα και πως ακόμα μπορώ να ονειρεύομαι.
Άνοιξα τα μάτια μου και εκείνη είχε χαθεί.Τελικά δεν ήταν ποτέ μπροστά μου.Ήταν πάντα μέσα μου.
